طفلان حضرت زینب(س)

دید چشمش همه جا در دل دشتی که فرا روی نگاهش،

پر خون بود نگاهش پر خون بود و به هرگوشه از آن پیکر صد پاره یاری به زمین مانده و آلاله­ای بالای سرش رسته و بشکفته

خودش بر سر هر نعش طبیبی شده از تکیه­گه و مرحم غم­های غریبی،

چقدر زود همه پر زده و رفته از اینجا، و می­دید در آن سوی سپاهی که پی غارت آنها است،

و این سوی برادر همه هستی خود را، که چه تنها و بی یار در این معرکه خنجر و دشنه و چه تشنه

پی دیدار محیای شهادت شده در این دل غربت،

شده معنای قیامت، همه تن شور ملاقات، در این لحظه میقات،

مگر مرده­ام اینجا که در این دشت  برادر رود و زنده بمانم تک و تنها؟

گفت: با دار و ندارش، دو گل سرخ بهارش، دو ستاره، دو قمر نه که دو خورشید، همه صبر و قرارش دو جگر گوشه خود،

تا که بیایید و بپوشید لباسی که به اندام شما دوخته­ام، تا که به تن کرده کفن، کرده مگر پیشکش دایی­تان، روی تماشایی­تان، گردد اگر دست ردی زد به شما، دامنش آرید به کف زود بگویید: تو را خاطر این خواهرتان، خواهر پژمرده­تان

و اگر بار دگر دست ردی زد به روی سینه­تان زود بگویید: همین راز، همین سر مگو را به تزرع، که تو را خاطر آن مادر از غصه کمان، مادر معصومه، جوان، مظهر پاکی، به پر چادر خاکی و بدانید شهادت به یقین قسمت­تان می­شود اینجا دل صحرا!

گفت، با شاه به صد آه، همین است، همین است، همین تحفه ناقابل این خواهر خونین دل، شرمنده، بده رخست­شان تا که بگردند گرد سرتان

شده قربانیه قنداق علی­اصغرتان

مثل علی­اکبرتان

کشته لبهای ترک خورده­تان

اشک زده حلقه به چشمان برادر ز جگر آه برآورد و حرم یکسره افروخت

و فرمود: که من داغ جوان دیده­ام، افتاده­ام از پای،

ببین شانه من را که چه سرخ است ز خون بدنش! 

آه مرا کشت علی!

وای مبادا، که تو این داغ ببینی و نشینی و چو من پیر شوی!

لیک دو جانباز سر راز گشودند و گرفتند برات از کف ارباب دو دنیا

در آن دشت، در آن جنگ، چه مردانه چه جانانه دویدند و چه­سان تیغ کشیدند،

ولی در دل آن حلقه، به صد سنگ به صد تیر به صد دشنه و شمشیر، نفس بر لبشان ماند و فتادند،

چو یک بسمل و شد شانه سر گیسوی آنها به لب خنجر قاتل، به روی سینه صحرا و یک بار دگر تشنه لبی خسته و نالان دل سوزان خجل از پهنه میدان به سر دوش کشد نعش غزالان حرم را،

دو گل تازه جوان را ولی این بار نیامد، پی دلداری او تکیه­گه و مرحم او، از حرم و خیمه خود

آه چرا؟ آه کجا ماند مگر مادرشان؟

آه سرانجام در آن شام، دو چشمان تر و خسته زینب(س) به سر نیزه دو سر دید دو آرامش خود را و دو دلداده زهرا(س) ...