یا مسلم بن عقیل (ع)

تنها ،میان این همه غم ،گریه می­کنم*****مردم، ولی به حال خودم گریه می­کنم

آتش گرفته­ام به که گویم چه می­کشم؟***** داغ نهفته­ام، به که گویم چه می­کشم؟

وامانده­ام چگونه شبم را سحر کنم؟***** ای دل بگو که چه خاکی به سر کنم؟

بر باد داده­ام همه، آبروی خویش*****آواره کرده­ام ،حرمی را به سوی خویش

چون چاره نیست ،تکیه به دیوار می­زنم*****زانو بغل گرفته­ام و زار می­زنم

*****

آه ای ستاره شب این همنشین غم حسین(ع)­****می­خوانمت دوباره از این سرزمین غم حسین(ع)­

بنگر ز دور گریه  حیرانی مرا*****کوچه به کوچه بی سرو سامانی مرا

بر شهر دشنه و ستم و نیشتر میا*****روزم سیاه تر مکن و پیشتر میا

این کوفه نیست، تشنه خون جوان توست*****خانه به خانه قتلگه کودکان توست

از هر درخت نخل در این شهر کینه خیز*****هر ساقه، نیزه ها شده هر شاخه، تیغ تیز

شوری به پاست در سر پیر و جوان شهر*****صف بسته­اند، بر در آهنگران شهر

*****

اینجا تمام قافله را سنگ می­زنند*****اینجا اسیر سلسله را سنگ می­زنند

می­ترسم از گلی که تنش ارغوانی است*****از کودکی،که پیکر او خیزرانی است

اینجا سلام را ز سر بام می­دهند*****ناموس را کتک زده، دشنام می­دهند

با پنجه های زبر و خشن شانه می­کشند*****زلف یتیم را در هر خانه می­کشند

اینجا دلی برای حضورت نمی­تپد*****قلبی به پای راه  عبورت نمی­تپد

خوفی به قلب سنگدل شهر می­دهد*****بر تیر خویش حرمله تا زهر می­دهد

جایی برای خنده طفل رباب نیست*****بر روی نیزه جای سر آفتاب نیست

خنجر به قلب خسته احساس می­زنند*****حرف از قیامت قد عباس(ع)­ می­زنند

*****