۱۳۸۹ آبان ۲۸, جمعه

امید

 
در ژرفای دلهای ما،
بذر رویایی سر به مهر نهفته است.
رویایی یگانه و بی­همتا برای هر یک از ما،
گاه دیگری می­تواند در آن سهیم گردد،
و در شکوفایی­اش یاری رساند.
و گاه تنها مالک یک رویاست که  یکه و تنها جستجو را ادامه می­دهد.
اما...
چه تنها و چه با دیگری،اهمیتی ندارد.
رویا کودکی است که هرگز نباید نومید شود.
چون هر یک از ما نوری در دل داریم،
که بذر نهفته در دل را در مزرع زیبای حقیقت،سبز و شکوفا می­کند.
من این نور را می­بینم که روشن و پر فروغ در تو می­درخشد.

                                                                        ادموند اونیل

۱۳۸۹ آبان ۲۵, سه‌شنبه

بوی محرم آمده


بوی محرم آمده ما را صدا کنید                                                                                 مارا دوباره در غم خود مبتلا کنید

سالی به انتظار شما گریه کرده­ایم                                                                             شاید به چشم ما قدمی آشنا کنید

این هم شما و دل ناقابلی که هست                                                                وقتش شده که روضه خود را به پا کنید

قلبم برای سینه زدن تنگ آمده                                                              رخصت دهید و در دلمان کربلا کنید

شال عزا به گردن من بسته مادرم                                                                            دارد امید درد مرا هم دوا کنید


غربت

دوش با مهتاب می­گفتم به حال احتضار                              هان بگو فرزند زهرا(س) را کمی آرامتر
سینه می­سوزد میان کوره آهنگران                                    یا حذر کن یا قدمها را کمی آرامتر 

۱۳۸۹ آبان ۲۴, دوشنبه

طلب

شبی ناگاه ،دل و نفس و سینه همه تنگ  شد و از نفس افتادم.
اشکم فرو ریخت و قلبم در قفس سینه نگنجید!
یاد عزیزی که در انتظار فرج ماست؛مرا برد به هر جا که زمان بود.
دلم تنگ خودم شد.............
که غریبانه در این گوشه رها گشته ام و نیست کسی که بیابد مرا!
در آن شب به خودم آمدم و دیدم که غافل شدم از خود،غافل شدم  از عاقبت و آخرتم!
خدا را شکر فهمیدم،که غافل شدم و لرزیدم...
و ترسیدم!...
.
.
.
شکر!!!
به خود آمدم و گفتم که امامم،من غافل،من سرکش ،که نقابی زده ام  از آدم،به چه هیبت بیند؟!
انسانم؟
حیوانم؟
نمی­دانم؟!
وای بر من!
خدا را شکرکه  فهمیدم...!
حال که فهمیدم،طلب یاری من را چه کسی خواهد داد؟
اماما،
جز تو و خدایم وخدایت،تمنای دلم را چه کسی پاسخ گوست؟
دست نیاز این تشنه  را چه کسی با گرمای ایمان و محبت  خویش  می­فشرد؟
امامم،
یاری­ام کن!که به مرگ جاهلی نمیرم.
خود را به من بشناسان،یابهتر بگویم مرا به خودم بشناسان،من که خود غافل از خویشتنم!
                                                                                                                                
                                                                                                                         ((    کیست مرا یاری کند؟!))